Natura sprawiła, że system nerwowy istot nim obdarzonych w bardzo podobny sposób reaguje na zagrożenie.

Ale na ogół jeden gatunek ulega długotrwałym skutkom traumy. 

Tym gatunkiem jesteśmy my.

Podobne skutki widzimy u innych zwierząt tylko wtedy, gdy zostały udomowione albo umieszczone w stresujących warunkach w kontrolowanym środowisku laboratoryjnym. Rozwijają się wtedy u nich ostre i przewlekłe reakcje traumatyczne.

Rodzi to następujące pytania:

• Dlaczego my – ludzie – nie potrafimy w pełni korzystać z reakcji systemu nerwowego na zagrożenie, mimo że wydaje się dobrze rozwinięta i działa sprawnie prawie u wszystkich pozostałych stworzeń ?

• Czy nie wiemy jak do tej reakcji dotrzeć ?

• Czy nadmiernie obciążamy system nerwowy ?

• Dlaczego tak łatwo ulegamy traumie ?

• Co takiego robią zwierzęta kiedy spotyka je traumatyzujące wydarzenie, czego w takiej sytuacji nie robimy my ?

• Czego i jak możemy nauczyć się od zwierząt w sprawach związanych z traumą ?

W świecie natury reakcje przetrwania są czymś normalnym, zdrowym i przynoszącym pożytek.

Kiedy zwierzęta doświadczają wydarzeń zagrażających ich życiu, szybko wychodzą z szoku i dochodzą do siebie.

Ich reakcje są ograniczone w czasie i nie stają się chroniczne.

Obserwowanie tych zachowań może Nam pomóc zrozumieć Naszą własną instynktowną zdolność przejścia przez traumatyzujące zdarzenie bez szkody.

Możemy się też nauczyć jak nie wchodzić w paradę swoim instynktom.

(Dla przykładu – sprawdź w załączonym poniżej filmie – jak ogromny ładunek energetyczny, spowodowany traumatycznym wydarzeniem / ucieczką, rozładowuje niedźwiedź polarny)