Wyniki badań nad fizjologią emocji pokazują, że reakcja emocjonalna, zwłaszcza trudna, potencjalnie angażuje całą fizjologię mózgu i ciała. Dzieje się tak dlatego, że emocjonalna reakcja na sytuację jest oceną wpływu tej sytuacji na dobrostan całego organizmu.

Ograniczenie ogólnego wpływu sytuacji do jednego lub więcej miejsc w mózgu i fizjologii ciała poprzez fizjologiczne i energetyczne mechanizmy obronne w innych częściach ciała zwiększa nie tylko poziom stresu i rozregulowanie w miejscach, w których obecne są emocje, ale także w całym organizmie.

Poziom trudności w tolerowaniu doświadczenia emocjonalnego jest bezpośrednio powiązany z poziomem stresu fizjologicznego i rozregulowaniem towarzyszącym temu doświadczeniu emocjonalnemu.

Rozszerzanie i wspieranie doświadczenia emocjonalnego na jak największą część fizjologii mózgu i ciała, zamiast koncentrować je w jednym lub kilku miejscach, zmniejsza poziom stresu i rozregulowania związanego z doświadczeniem emocjonalnym, lokalnie (gdzie obecne są emocje), jak i globalnie nawet w miejscach, w których go nie ma, aby uczynić go bardziej znośnym. Można to porównać do doświadczenia mniejszej trudności w noszeniu ciężkiego ładunku za pomocą dwóch ramion, a nie jednego.

Kiedy rozwiniemy większą zdolność tolerowania emocji w ciele, ciało nie będzie tak zestresowane, rozregulowane lub zamknięte w obliczu trudnych lub niedopuszczalnych emocji. Może to zapewnić różnorodne korzyści:

1. Poprawa stanu fizycznego i energetycznego, w tym ustąpienie objawów psychosomatycznych lub psychofizjologicznych.
2. Zdrowe zmiany w aspekcie kognitywnym i zachowaniu, w których ciało jest bardziej dostępne dla obu funkcji, dzięki lepszej regulacji emocji.
3. Lepsze relacje, ponieważ regulacja emocji jest kluczem do zdrowego współdziałania z innymi.
4. Dzięki większemu otwarciu ciała na środowisko, lepszemu połączeniu jednostki ze zbiorowością i jej zasobami, poprawie warunków indywidualnego uzdrowienia i wzmocnieniu (duchowego) połączenia z całością.
5. Zwiększona szansa na sukces na 'ścieżce oświecenia’, ponieważ zdolność tolerowania przeciwieństw w doświadczeniu emocjonalnym jest kluczowym wymogiem 'oświecenia’.

Świadomość, intencja, wyobraźnia, ekspresja werbalna i niewerbalna, ruch, autodotyk klienta i dotyk terapeuty to możliwe opcje jako narzędzia pracy z ciałem podczas praktyki ucieleśniania emocji.

Model regulacji fizjologicznej i model regulacji energetycznej służą do wytyczania kierunków ekspansji emocjonalnej w ciele, tak aby doświadczenie emocji było jak najbardziej uregulowane.

Ponadto w razie potrzeby uzyskuje się dostęp do archetypowych zasobów z różnych poziomów psychiki, aby zapewnić dalszą pomoc w ucieleśnianiu emocji.

Praktyka ucieleśniania emocji z Integralnej Psychologii Somatycznej okazała się przydatna w leczeniu szerokiego zakresu problemów klinicznych związanych z trudnymi emocjami – od zwykłych wydarzeń życiowych po niezwykle trudne traumy.

• zaburzenia psychosomatyczne lub psychofizjologiczne
• traumy rozwojowe
• traumy relacyjne
• niekorzystne doświadczenia z dzieciństwa (ACE)
• traumy prenatalne i okołoporodowe
• zaburzenia przywiązania
• zaburzenie osobowości typu borderline
• zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne
• zaburzenia odżywiania
• uzależnienia
• stres pourazowy
• traumy szokowe
• złożony zespół stresu pourazowego (PTSD)
• traumy zbiorowe i traumy międzypokoleniowe